Op bezoek bij APFTI

Vanochtend weer een werkbezoek afgelegd, nu bij APFTI. Bijna 30 minuten rijden, vlak in de buurt van EDSA, de bovengrondse metro die tot aan de baai van Manila doorloopt.

APFTI bestaat ook alweer 15 jaar en is ook een handelshuis en productiebedrijf. Productie is voornamelijk assamblage van eindproducten op basis van deelproducten. Ze hebben een heel netwerk van SME's (small and Medium Enterprises) en een goed distributiestelsel.
Ook hebben ze een redelijk ontwikkeld en nog verder groeiend netwerk van winkels en hebben ze plannen voor een mobiele caravan om festivals te bezoeken (een model dat wij ook in Europa kennen oa van de gsm-providers).

Weer uitgebreid gesproken over de supply-chain, export en marktbenadering en de problemen daarbij, certificering (FLO), productontwikkeling, etc. En wederom is het bereiken van nieuwe klanten benoemd als een groot probleem. APFTI heeft veel terugkerende klanten maar vrijwel geen instroom van nieuw klanten. (We praten hier over business-to-business markt, wholesale). Op een Fairtrade beurs worden wel contacten gelegd maar follow-up is lastig vanwege afstand en tijdverschil.
Het lijkt erop dat op dat punt nog veel te regelen is. Er zijn in bijv. Nederland diverse importeurs die namens winkelketens inkopen doen op de wereldmarkt, en sommige zijn direct op ' Faitrade'  georienteerd.
Of dit beeld klopt zal ik binnenkort toetsen bij mjn Opdrachtgever (WFTO-Asia.) De directrice zat tot nu op een congres in Bangladesh maar as. vrijdag heb ik een gesprek met haar. Tot die tijd zijn er geen verdere afspraken gepland.

Wat over het leven hier.
Mijn hotel tegenover het hospitaal van Quezon City is vrij klein. Mijn kamer heeft geen raam maar wel airco. En dat is wel nodig ook, want de temperauur is vrijwel de hele dag 30 graden met hoge luchtvochtigheid. Soms regent het, soms met onweer. Het is het einde van het regenseizoen (Zuid-Oost moesson), langzaam moet de Noord-Oost moesson op gang komen (droger en ietsjes koeler). Maar wanneer? Het schijnt ook dat La Nina sterker wordt (de tegenhangster van El Nino) maar het effect op het weer hier weet ik niet.

Eten doe ik veelal in de kleine stalletje een straatje achter het ziekenhuis, het is goed en goedkoop. En gezien de drukte ook vers. Het is trouwens toch beter om in de achterafstraatjes te lopen want op Quezon Avenue hangt constant een dikke smog, vooral in de spits. En het is meestal windstil dus je krijgt alles dan wel binnen, sigaretten roken is dan veiliger...

Filipino's zijn hartelijke mensen. Zowel in de omgang op straat als in de gesprekken op de bedrijven.
De gesprekken met de drie directies waren zeer open. De sfeer is altijd constructief, hartelijk en open (vrij naar Rutte-1). Leuk is te merken dat de lokale taal (Tagalog, de engelse pagina is veel uitgebreider) geen 'f' kent en vervangen wordt door een 'p'. Dus handwerk(-stukken) wordt handicraps of craps work :-))

Terwijl ik dit typ hoor ik op BNR (Internet-radio) dat het kabinet Bruin-1 nu in de steigers staat. Ben benieuwd.

Genoeg, ik ga lunchen.

Bezoek aan Safrudi (voor het acroniem zie de website)

Vanochtend en bezoek aan het bedrijf Safrudi. Met de taxi 1,5 uur naar downtown Manila. De taxi-chauffeur wilde de files op de grote wegen ontwijken en crosste straatje in, straatje uit. Op kruispunten wordt chicken-game gespeeld, toeteren helpt dan (??). Beetje misselijk kwam ik aan.

Safrudi is al meer dan 40 jaar geleden opgericht door een Belgische non. Het is zowel een fabriek als een handelshuis. En ook heeft het programma's lopen voor community building, gezondheidszorg-ontwikkeling op het platteland en ook organiseert het seminars waar opleiding-cursussen worden gegeven als boekhouden, bedrijfsplan maken, product-ontwikkeling, etc.

De laatste drie jaar draait de fabriek-het handelshuis quitte dus komt er niet veel geld vrij om het sociale programma  uit te bouwen. De crisis laat zich ook hier voelen, alsmede de zware concurrentie uit China, Vietnam, Indonesiè. Die landen kunnen soms tot 1/3de van de prijs zakken die de Philipijnen moeten vragen. De geleverde kwaliteit is volgens de kopers wel boven nivo.

Bezoek aan CCAP

nieuwe zitjes

Vandaag op bezoek geweest bij Community Crafts Association Philipines. Het CCAP is een NGO gevestigd in Manila. Zij is onderdeel van de World Faitrade Organization Asia, waarvoor ik hier ben. Het is goed om te beginnen met het bezoeken van enkele bedrijven om een beeld te krijgen.

Al 38 jaar ondersteunt CCAP 'marginal producers' uit het platteland op verlerlei wijze: scholing en opleiding, begeleiding bij productontwikkeling en - vormgeving, exporteren, etc.

De producenten zijn veelal kleine bedrijfjes (huisvlijt of heel kleine fabriekjes) op het platteland die ruw materiaal (bamboo, mais en ander natuurlijk materiaal) verwerken in producten en dan (laten) afleveren in Manila. Maar natuurlijk ook zelf op de lokale markt verkopen.
Deze bedrijfjes hebben natuurlijk geen weet van de export en van de design van de producten die in Europa of USA verkocht kunnen worden. Ook de logistieke component (transport, certificaten op de producten zoals veiligheid, toxititeit etc.) gaat hun boven het hoofd. Dat is de ondersteuning die CCAP dus levert.
Het CCAP monitort op reguliere basis of de producenten wel 'fairtrade' zijn, qua loon en arbeidsomstandigheden. Daarvoor bestaan vaste checklistst.

CCAP kent de markt door Internationale contacten (fairs, websites) en bundelt alle producten in brochures die ze via CD of als bestand verstuurt. ook verzorgt ze de logistiek middels een broker en regelt ze de certificaten. Orders komen hier ook binnen en worden verdeeld naar de producent(en). Ze bewaakt de levering en de consistentie van de kwaliteit.

De NGO groeit daardoor steeds meer uit tot een in- en verkoophuis, wat zich o.a. uit in het warenhuis dat achter het kantoor zit. Daar worden de laatste kwaliteitscontroles gedaan en ingepakt voor verscheping. Niet helemaal de functie van een NGO, er is dus ook een aparte bedrijf opgericht voor deze handelingen (een NGO kan/mag geen winst maken).

Uiteindelijk kwam het gesprek op het punt van de kopers: het is heel moeilijk om tegen de chinezen op te boksen (goedkoper en copycats), en om nieuwe afnemers te vinden in de 1ste en 2de wereld. Met mijn contacten van vorig jaar (oa. Return to Sender, Hema en Wereldwinkels) waren ze dan ook heel blij. Marketing op afstand is heel moeilijk!


De Website is technisch wel ok maar qua ontwerp 10 jaar oud en heeft hard een upgrade nodig. Anders dan in India zijn bedrijven in de Filipijnen niet geneigd om gratis enige diensten uit te voeren voor NGO's (Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen is geen hot item hier. En de bedrijven die dat wel doen, richten een eigen stichting op waardoor het geld dus eigenlijk weer terugstroomt in het eigen bedrijf onder het label MVO.............)
Dus als een website ontwerper zich geroepen voelt om ze te helpen; mail me.

warehouse: eindcontrole en verzending

Vorig jaar (26 September 2009!) heeft de werkplaats 1,5 meter onder water gestaan door een hevige orkaan met regen. Een ramp die in Nederland nauwelijks is doorgedrongen?
Kijk maar eens op
http://edition.cnn.com/2009/WORLD/asiapcf/09/26/philippines.floods/index.html
http://www.flickr.com/photos/43070581@N03/

De hele voorraad was verloren. Vocht en regen zijn een continu probleem hier, dus wil men de logistiek aanpassen en de opslag meer distribueren over het land. Producenten kunnen hun producten dan direct veiliger opslaan wat kwaliteitsverlies tegen kan gaan.

Zo dat was de dag, nu ga ik weer enkele straatjes vanaf de hoofdstraat een eettentje opzoeken om te 'dineren'.
Er staan ook wat foto's op picasa (zie links op blog)

Ik ben er!

De hele reis ging voorspoeding en om 08.30 uur stond ik op vliegveld Nino Aquino.
Na de gebruikelijke controles even zoeken naar mijn afhaler, maar die stond niet in de hal.

Het duurde even voordat ik doorhad dat hij hier niet mocht staan. De Filipijnen hebben heel veel mensen die in het buitenland werken. Wegbrengen naar-, en ophalen van het vliegveld is een zaak van de hele (extended) familie. En dat werd in de vertrek- en aankomsthal een puinhoop.
Vandaar dat men een meeting point heeft aangelegd 200 meter vóór het vliegveld. Zonder kaartje kom je niet verder. En inderdaad vond ik daar iemand met mijn naambordje :-))

Ruim een uur rijden door Manila, Greenhill city om dan in Quezon city aan te komen. Het is allemaal aan elkaar vastgebouwd dus eigenlijk zie je het niet dat je in een andere 'stad' komt. En files natuurlijk, er wordt hier ook op zaterdag gewerkt (5 1/2 daagse werkweek).

Onderweg al prachtige zaken gezien zoals deze jeepney, busjes voor lokaal transport. Bussen rijden er ook voor voornamelijk interlokaal verkeer. Netjes met gele strepen op een eigen busbaan. Jammer is dat het daar zo snel rijdt en de gewone automobilisten daar dus ook op rijden, inclusief mijn chauffeur....

Om te pinnen al wat de buurt verkend, noodgedwongen omdat de giropas niet overal geaccepteerd wordt. Maar uiteindelijk pesos gescoord (koers 1:58) dus we kunnen gaan lunchen.

De omgeving is vrij armzalig, veel dichte gebouwen en veel onduidelijke winkels. Alleen deze is wel duidelijk dacht ik zo.

De temperatuur is 30 graden maar vochtig. En de airco's in de winkels en het hotel staan hoog of beter gezegd laag, veel te laag. Een klap als je naar binnen gaat, een klap als je naar buiten gaat.

Ik probeer zolang mogelijk wakker te blijven om de jetlag (7 uur tijdverschil) te overkomen.

(De exacte locatie van mijn verblijf is te zien op het kaartje onderaan het blog)



- Posted using BlogPress from my iPhone